Borodawka Nerodowicz Jakób (Jacko) († 1621), hetman kozacki, współzawodnik Sahajdacznego. O młodości niewiele wiemy. Pierwszą wiadomość notują źródła, gdy powołany został na hetmaństwo z wiosną 1620 r. (jeszcze w styczniu hetmanem był Sahajdaczny). Musiał jednak mieć dawniejsze zasługi i udział w wojnach, zwłaszcza moskiewskich i tureckich, jeśli go obdarzono tak wysoką godnością. Może jest identyczny z pułkownikiem kozackim zwanym Jacko czy Jackij, wymienianym przez źródła moskiewskie i polskie z czasów Smuty. B-a obwołany został hetmanem przez stronnictwo radykalne wśród Kozaków, przeciwne polityce ugodowej Sahajdacznego, rozjątrzone ustępstwami poprzedniego hetmana wobec Komisji Rastawickiej (1619). Poprowadził w lipcu 1620 wyprawę na posiadłości tureckie, która stała się głównym powodem rozjątrzenia Turków i wyprawy cecorskiej. Podczas przygotowań do wojny tureckiej 1621 r. B. zawiódł zaufanie i widocznie nie dorósł do roli wodza. Nieudolność jego spowodowała znaczne straty w ludziach, brak furażu dla ludzi i koni i obawę odcięcia od armji polskiej. Toteż przyjazd Sahajdacznego, który jeździł w poselstwie do króla i wracał z obozu Chodkiewicza, spowodował rozruch wśród Kozaków, w rezultacie którego B. stracił buławę, a oddany pod sąd, został ścięty 8 IX 1621. Mówiono nawet o jego zdradzie i konszachtach z Turkami. B. stanowi typ warcholskiego watażki, reprezentanta radykalnych elementów w Kozaczyźnie, bez szerszego horyzontu i głębszej myśli politycznej.
Hruszewski, Ist-Ukr. Rusy VII; Tretiak, Hist. wojny chocimskiej, Kr. 1921; Suwara, Przyczyny i skutki klęski cecorskiej, Kr. 1930; Żukowicz, Sejmowaja borba, III wyp., 1906 (oraz Christ. Cztenje 1906); Barwiński B., Konaszewyczi, Zap. Tow. Szewcz. 100, s. II; Listy Żółkiewskiego s. 145–47; Łukaszewicz, Dzieje wyzn. helw. na Litwie, I 165; Tyszkowski, Kozaczyzna w wojnach mosk. Zyg. III, W. 1935 (»Przegl. Hist.-Wojsk.« 1935) 7, 28; diarjusze wyprawy chocimskiej.
Kazimierz Tyszkowski